Szczęśliwa Siódemka
Seria „Szczęśliwa Siódemka” dotyczyła w większości przypadków literatury popularnonaukowej. Ukazywały się w niej teksty dotyczące kultury i sztuki, filozofii, literatury i in. Beletrystyka pojawiała się w niej dość rzadko.
Jeśli chodzi o literaturę fantastyczną to spośród tytułów „Szczęśliwej Siódemki” można wyłuskać kilka, z których właściwie tylko jeden dotyczy w całości naszej polskiej prozy. „Duchy, zjawy i upiory” (1979, reprezentowany przez jednego polskiego pisarza), „Siedmiu mistrzów niespodzianki” (1977) oraz „Nie z tej ziemi” (1975) to bardziej opowiadania z dreszczykiem. Dwa inne są już bliżej typowej fantastyki naukowej: mowa o „Groźnej planecie” (1980) – antologii rosyjskich opowiadań oraz „Siedmiu fantastycznych” (1975) – zbiorze polskich opowiadań s-f, w skład których weszły teksty takich autorów jak Lem, Boruń, Fiałkowski, Chruszczewski, czy Snerg.
Szata graficzna serii była jednolita mniej więcej do roku 1983, potem się zmieniła. W pierwszym okresie istnienia serii jej charakterystycznym znakiem było logo przedstawiające cyfrę „7” z inna mniejszą w środku.